İstasyon İnsanları

Her dinlediğim de kendimi bi anda ruhi'nin yerine koymaktan alamıyorum. Bi anda ruhi oluyorum ve ruhi'nin o şizofrenik hayatın da aniden kavuniçi balık oluveriyorum.

Es geçiyorum hayali arkadaşları, açıklamak yerine direk konuya akıyorum.

Sonra çümbüş var ortalıkta ama ben yokum, sonra bakıyorum ki... Hayali arkadaşlarıma servis tabağı içinde servis ediliyorum kavuniçi balık olarak. Hayır, koymuyor bu bana...

Koyan ise; hayali de olsa arkadaşlarım dediklerim acıyor bana... Ruhi olarak diyorum ki : acımayın ulan köpecikler, acınmak canımı en çok acıtandır....

Şizofreni patlak dostlarıma ithafen