eskiden tahtadan oyuncaklarımız vardı, şimdi kırık kalplerle oynuyoruz; anne. hayat günden güne acımasızlaştı mı? yoksa bizler mi? anlamsızlığıma, anlam kazandıramıyorum ve günden güne ölüyorum. anne buralardan gitmek istesem de gidemiyorum, elimi kolumu bağlıyor senin varlığın; senin sesin ve şevkatin. şimdi ben sen diye soğuk mezarına sarılıyorum; anne. anne beni de vurdular; kalbimden. acıya alışkınım sen üzülme....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder